آرش نادی:

نام نیکت ای جهان بخشان به کثرت بشنیدم                  مویه و نجوای طنزت بی حضورت بشنیدم

اشک از چشمان من جاری شدو رودی بشد                  سینه مالامال درد و بی درنگ آهی کشیدم

لاجرم از سوز شرح حالت ای یار گرانمایه                       دل بشد محزون و چون ماری خزیدم

در خیالم چاره ای در راه دردت نقش بسته                    در ره درمان دردت با سر و کله دویدم

آمدم همچو طبیبی تا کنم دردت دوا                            همچو آهو بچه ی تشنه لب چشمه رسیدم

یاد آریم با هم آن ایام که نامش ناز بود                         غیر شکوه و شکایت از زبانت نشنیدم

یاد آن ایام و یاد نرخ ترخیصش بخیر                             راست می گویی چرا در غافلی چیزی ندیدم

بندری کوچک که با چند کانتینر غوغا بشد                     راه پیش و پس نبود و من به این نکته رسیدم

هست آیا قیمت سکه به نرخ خوش آن ایام                   نه نمی بینم من ارزانی که با جان بخریدم

دشت هامون دشت کوثر گنتری مان را ندیدی                نیمه خالی لیوان را بدیدی من پر بدیدم

نکته ای دیگر نمی گویم من از اوضاع لیوانت                   از غم اندوهت ای دوست پای سالم بشلیدم

رهگذر پیوسته در یاد تو و سوز تو است                        از زبان شوخ و شینت کنج عزلت بگزیدم